Plidensiĝis iom la programo por miaj lastaj tagoj en Brazilo. Hieraŭ inter la 20.00 kaj 22.00 mi prelegis en São Carlos iom pri Hungario, sed ĉefe pri Esperanto. Ĉeestis rekordkvanto da interesiĝantoj, 52 personoj venis por aŭskulti min, el inter kiuj estis kelkaj esperantistoj (familio vojaĝis du horojn por aŭskulti min), kaj eĉ kelkaj hungaroj, kiuj eksciis pri la prelego de la artikolo kiu aperis en loka ĵurnalo.
Oni starigis multe da demandoj do mi estis tre kontenta. Por adiaŭi la publikon mi denove kantis (malgajan hungaran popolkanton esperante kaj hungare) kiu videble emociigis iom la auskultantaron, ĉefe la hungarojn. Mi pli kaj pli ŝatas uzi kantojn dum prelegoj, ili transdonas multe da informoj pri la kulturo, precipe se temas pri tiom malproksimaj nacioj (kaj mi nun pensas ne nur pri geografia/fizika malproksimeco…) Mi jam delonge uzas kantojn dum instruado, eĉ kelkfoje kiam mi instruas anglalingvan negoci-komunikadon por dungitoj ĉe firmaoj. Nu, estas aparta defio kantigi grupojn kiuj konsistas el 3-4 30-jaraj viroj en kravatoj…
Post la prelego multaj venis gratuli min (haha, jes, kaj preskaŭ ĉiu diris ke mi estas bela, mi jam pensis pri registri la brazilajn komplimentojn por havi ion por aŭskulti kiam mi estos denove en Eŭropo). Adiaŭinte Gilberto kaj Cidinha, mi ekvojaĝis al Bauru, kien mi alvenis jam post noktmezo.
No comments:
Post a Comment