En Ĉilio mi pasigis multe da horoj vojaĝante per aŭtobuso, do mi povas aserti ke estas bonega maniero por vojaĝi kaj mi vere rekomendas al ĉiu vizitonto. Malgraŭ la stultaĵoj kiujn oni diris al mi en Hungario pri la ĉiutipaj danĝeregoj, mi havis bonegan sperton, la busoj estas tre komfortaj, sekuraj, precizaj kaj treee malmultekostaj (almenaŭ por ni hungaroj). Kunlaboranto de la ŝoforo kontrolas la biletojn, kaj petas de ĉiu telefonnumeron de persono vokuta en kazo de akcidento. Krome, estas ekrano en la buso kie oni konstante montras la aktualan rapidecon, kaj estas akra sono se ĝi superas 100 km/horo, ja laŭleĝe busoj ne povas veturi pli rapide. Estas surprizige, ke horloĝo tute ne troviĝas en la busoj, nek en la stacidomo, nek sur la strato. Fakte, nenie oni vidas publikan horloĝon (se nun mi rememoras, same kiel en Brazilo), kio estas tre stranga por mi, kiu alkutimiĝis al vidi horloĝojn ĉie ĉirkaŭe, en stacidomoj, bushaltejoj, restoracioj, eĉ multloke surstrate.
La plej ŝokiga afero pri Ĉilio estis verŝajne la memoraĵoj kiujn oni starigas apudvoje al mortintoj. Vojaĝante per aŭtobuso mi vidis ĉiun kilometron almenaŭ unu el ili, ĝenerale dometon kun kruceto, floroj kaj foto de la mortinto(j), sed ofte estis pli rakontemaj memoraĵoj kun radoj aŭ aliaj partoj de aŭto, aŭ aliaj objektetoj rilataj al la personeco de la mortinto.
No comments:
Post a Comment