La beleco de la aŭtuna Bonaero iom helpis akcepti la tristan fakton ke ĉi-jare mi havas senprintempan jaron. Mi ne pensis antaŭe ke mia korpo estas tiom sentema pri la sezonoj.
En marto mi alvenis el la 12 C grada hungara fruprintempo al la 29 C grada brazila fruaŭtuno (por mi somero). Poste mi denove trovis min en 12 C grada sudĉilia, pluva aŭtuno, do alveninte al Bonaero mi ĝojis pro la agrabla (por mi) frusomera vetero, muuulte da suno, neniu pluvo kaj agrabla 20 C.
Mia korpo tiom sopiris someron ke dum la unuaj semajnoj mi vere vestiĝis kvazaŭ estus somero. Pro tio mi kelkfoje sentis min strange, ĉar la virinoj surstrate surhavis jaketon kaj longan pantalonon, kaj mi mallongan jupon kun sandaloj kaj senmanika bluzo.
Sed la plej stranga afero estas la manko de lumo. Mi atendas pli longajn tagojn, pli da lumo, sed okazas la kontraŭo, matene je la 8a ankoraŭ malhelas kaj je la 6a vespere jam malhelas.
No comments:
Post a Comment