Sao Carlos

Mi alvenis al Sao Carlos hieraŭ, post agrabla, 3,5 horojn longa perbusa vojaĝo, kiun mi tre ĝuis pro la bela dumvoja pejzaĝo. Mi gastas ĉe tre simpatia familio, kie loĝas ankaŭ tre malgranda hundeto. La dimanĉan tagmanĝon partoprenis la tuta familio, kune kun la gefiloj de miaj karaj gastigantoj kaj iliaj geedzoj. (ne zorgu, se vi ne komprenas tiun ĉi komplikan frazon, mallonge: ĉeestis malgranda grupo de tre afablaj kaj amikemaj personoj). Ni parolis hispane kun la junuloj pri multe da temoj.

Interalie mi eksciis ke oni tro timigis min en la vakcinejo en Hungario, kaj ne estas vero ke la aviadiloj el Eŭropo venas plenaj kaj reiras duonplenaj ĉar la febro de Dengue mortigas la duonon de la turistoj. (Uh mi pensas ke la duono de la turistoj restas memvole ĉi tie por ĝui la afablecon kaj amikemon de la brazilanoj kaj danci sambon dum la tuta vivo.) Do bone, mi ne plu maltrankviliĝos pro la 34 kulpikaĵoj sur miaj kruroj.

Posttagmeze ni iris al bestoĝardeno por vidi ĉarmajn bestojn (kaj serpentojn!). Tie mi tuj donacis al mia korpo 2 semajnan porcion de sukero trinkante bongustegan sukon de sukerkano. Mi gustumis ankaŭ pamonha, kiu estas tre bongusta dolĉaĵo farita el muelita maizo, kuirita en la folio de maizo. Vespere miaj gastigantoj invitis gastojn por mia honoro kaj ni kune bakis picon.

Hodiaŭ matene mi estis en gimnastikejo, kie mi konatiĝis kun enĉambra kurigilo. (Nekredeble ke mi dum 6 jaroj vere altnivele sportis, el kiuj 2 jarojn mi estis atleto sed neniam provis tiun aparaton.) Estis tre bona ludo, mi tuj ŝanĝis al la plej malfacila deklivo, kaj mi estis kvazaŭ suprengrimpanta Ĉimborazon, estis tre amuze. Posttagmeze mi gvidis Esperantan lecionon en la domo de miaj gastigantoj por entuziasma grupeto.

Vespere miaj gastigantoj organizis kunvenon por geamikoj kaj lokaj esperantistoj. Mi faris iun prelegeton pri Hungario, mi rakontis multe da interesaĵoj kaj mi kantis hungarajn popolkantojn. Estis tre agrabla vespero, mi babilis multe kun la ĉeestantoj kaj ekkonis multajn interesajn personojn.